In mijn tienerkamer hing jarenlang een poster met de spreuk:
geweld eindigt waar liefde begint.
Het waren de jaren van de Koude Oorlog, een oorlog die voor mij, naïef en jong, abstract en ver weg leek. Naïef en jong liep ik mee met de grote antikernwapendemonstraties in 1981 en 1983.   Het was niet moeilijk om mezelf ‘pacifistisch’ te noemen, te geloven in de ‘onzin’ van wapens en oorlog.

Nu voelt het anders. Onze kinderen en kleinkinderen groeien op in tijden waarin wereldvrede allerminst vanzelfsprekend is.
Spanning en dreiging is zelfs dichtbij voelbaar.

Wat kunnen wij, wat kan ik doen, anders dan simpelweg verlangen naar ‘Vrede op aarde’? Hoe reëel is het om te spreken van geweldloosheid? Is vrede mogelijk zonder strijd?
Eenvoudige antwoorden zijn er niet, ik zal het moeten doen met mijn vragen, met mijn verlangen. Begin mei zong ik mee met ‘The Peacemakers’. Een concert als een roep, een schreeuw om wereldwijde vrede.  Op 4 mei na de dodenherdenking werd ‘The Armed Man’ uitgevoerd.  Beide indrukwekkende koorwerken zijn van Karl Jenkins, een hedendaags componist. Het is muziek die iets in me losmaakt, muziek die me inspiratie gaf voor dit Meditatief Moment in de Koorkerk. Samen stilstaan bij ‘verlangen naar vrede’.